W robotniczych, przyzakładowych osiedlach pracownicy fabryk włókienniczych mieszkali również po II wojnie światowej, kiedy fabryki zostały znacjonalizowane i wraz z przyległościami przeszły w ręce państwa. Osiedle robotnicze stało się zasobem mieszkań komunalnych. Standard mieszkań robotniczych, uważany za wysoki w XIX wieku musiał wystarczyć ludziom jeszcze przez kolejne sto lat. Były to mieszkania jedno lub dwupokojowe, lecz bez bieżącej wody i kanalizacji. Po upadku przemysłu włókienniczego w latach dziewięćdziesiątych XX wieku dziesiątki tysięcy ludzi straciło pracę, upadła również robotnicza kultura i tradycja. Osiedla robotnicze przestali zamieszkiwać robotnicy, ale ci, których nie było stać na lepsze mieszkania. Zrobiło się tam nieciekawie, a nawet niebezpiecznie. Poszczególne budynki, lokale oraz osiedle jako całość zaczęło ulegać systematycznej degradacji i dewastacji, a środków na kompleksową rewitalizacje całego kompleksu wciąż brakowało. Dopomogły dopiero programy pozwalające na skorzystanie ze środków unijnych.
