Mimo przegranej w 1660 r. bitwy z Indianami Nowa Francja została uratowana. Irokezi, zadziwieni oporem białych, nie odważyli się na razie kontynuować walki, co dało kolonistom czas na odbudowanie zniszczonych osiedli. Większą uwagę na Kanadę zwróciła też Francja. Ludwik XIV (1643 — 1715) położył stopniowo kres niepokojom i zamieszkom wewnętrznym, a jego minister Jean Baptiste Colbert okazał więcej zainteresowania Kanadzie. Zjawili się tam nowi koloniści, wprowadzono bardziej sprawny system organizacyjny. W 1665 r. wylądował w Quebecu pułk regularnych wojsk francuskich złożony z 1300 żołnierzy. Od razu zniszczyli oni osiedla zaskoczonych Mohawków i zbudowali forty, które przez dłuższy czas stanowiły główne ośrodki wojskowe Nowej Francji. W krótkim czasie wsie Irokezów spalono, wielu Indian zginęło z głodu. Potęga Irokezów została złamana, a Nowa Francja na razie bezpieczna i ocalona. Wydarzenia z połowy XVII w. dowodnie wykazały, że dawny system kolonialny w Kanadzie, oparty na działalności Kompanii Stu Wspólników, wyraźnie nie spełnił nadziei Francji. Kompania okazała się niezdolna do przeprowadzenia kolonizacji terenów kanadyjskich i ich obrony przed najazdami Irokezów. W 1663 r. Kompanię Stu Wspólników rozwiązano i Kanada stała się oficjalnie królewską prowincją, zarządzaną przez urzędników króla francuskiego.
